ബുദ്ധന്റെ ചിരി

കേൾക്കുക തഥാഗത, ഭൂമിയുടെ മുറിവുകൾ
ഒഴുകുന്ന നിണമോടെയാർത്തു കേഴുന്നിതാ!
നോക്കൂ മഹാകാശം കണ്ണീർ പൊഴിക്കാതെ-
യകലങ്ങളിൽ മൂകസാക്ഷിയായ് നിൽക്കുന്നു.
അലറിയെത്തും കാറ്റ് പാഴ്‌മുളം തണ്ടിലൂ-
ടൊരു ദു:ഖഗാനമായ് എങ്ങും മുഴങ്ങുന്നു.

ഈ വഴി വരാതെത്ര ചൈത്രം കടന്നുപോയ്
കരിയുന്നു ജീവന്റെ നാമ്പുകളൊക്കെയും!
എങ്ങും കബന്ധങ്ങൾ, മുറിവേറ്റു വീണവർ;
വിടരുവാനാകാതെ വാടുന്ന ബാല്യങ്ങൾ,
കരളുരുകി മാഴ്‌കുന്ന പെറ്റമ്മമാർ, ജീവ-
രക്തത്തിലലിയുന്ന തുടുസാന്ധ്യശോഭകൾ.

കണ്ണു പൊത്തൂ, നമ്മൾ കാണാതിരിക്കുക
ഹൃദയം പിളർക്കുമീ നേരിന്റെ കാഴ്ചകൾ.
മരണം പതുങ്ങുമീ വഴികളിൽ നിന്നു നാം
വേഗം മടങ്ങുക, തങ്ങി നിന്നീടുകിൽ
കൂർത്തൊരു വാൾമുന നീണ്ടിടാം; നമ്മുടെ
ജീവനൊരു തേങ്ങലിൽ ഇല്ലാതെയായിടാം.

പറയൂ തഥാഗത, ഏതു ബോധിച്ചോട്ടി-
ലിനി ഞങ്ങൾ മൗനഹ്രദങ്ങൾ കണ്ടെത്തണം?
എല്ലാമറിഞ്ഞിട്ടു,മറിയാത്ത ഭാവത്തിൽ
നീ ചിരിക്കുമ്പോൾ ഒടുങ്ങുന്നു സർവവും..


(വളരെ നാൾ മുമ്പെഴുതിയ ഒരു കവിത)